05 – 11- 2012
Het is bijzonder om mee te maken hoeveel weerstand het oproept om dit weer te schrijven, ondanks dat ik weet dat het goed voor me is om te doen. Ondanks dat ik er in geloof dat het je gelukkig zal maken. Het is pure angst dat het zal mislukken, angst om te falen, alle tijd die verspild zou zijn, geen opties meer hebben om geluk te vinden. Die angst zorgt ervoor dat ik soms liever voor de TV hang of in zinloze discussies deelneem op forums etc om maar niet de volgende stap te hoeven zetten. Afgelopen week ben ik al ruim een week flink verkouden, ondanks dat ik gewoon 9 uur per dag slaap, heb ik sterk de behoefte om nog langer te slapen. Zelfs daarin voel ik frustratie dat ik de hondenopvang moet doen voor geld, terwijl het relatief weinig geld is en ik de wandelingen met de hond heerlijk vind. Ben blij nu ff een paar dagen geen hond(en) te hebben. Merk door Byron Katie’s boek steeds meer hoe je gedachten je saboteren. Zo had ik een paar dagen geleden een nieuwe hond erbij die pas sávonds werd gebracht en ging me al druk maken om de nacht , bij voorbaat ook omdat hij druk was en normaal om 5:00/6:00 s’ochtends werd uitgelaten. Heb de hele nacht slecht geslapen oplettend voor onrustige geluiden van de hond. Er bleek helemaal niks aan de hand te zijn! Ze zijn de hele nacht stil geweest en ook de dagen erna stond ik zelfs pas om 9:00 en zelfs 10:00 op zonder een enkel probleem. Die hele nacht onrust en hoe die mijn verkoudheid versterkte was dus helemaal voor niks en weer puur op onterechte angst gebaseerd.
Meditatie gaat erg slecht de laatste tijd, veel stress gevoelens en gebruik mijn dichte neus als excuus om vaak over te slaan. Maar vaak als ik het wel doe ben ik constant afgeleid in mijn gedachten, waardoor ik dat ook vaak als excuus gebruik om over te slaan. Ik deed sowieso geen sessies langer dan 10 min afgelopen week.
Ik was eerst altijd bang om teveel alleen te zijn, alleen te eindigen. Maar zelfs nu ik amper vrienden heb wordt ik toch elke keer wel voor wat gevraagd. Familie dingen, maar ook handbalwedstrijden kijken van vrienden weer, wat vorig jaar natuurlijk erg leuk was. Maar voel me op dit moment helemaal niet vrolijk door die terugslag en doordat ik die oude patronen zo slecht kan doorbreken. Het is gewoon een kwestie van doen, weet ik rationeel, maar ben toch constant ergens bang voor, maar behalve angst om te falen, weet ik niet goed waar het precies vandaan komt. Ook bang dat ik geen energie er voor heb, dit terwijl mijn oude patronen mij juist lamlendig maken. Het blijft een vreemde paradox.
Ik heb me wel gerealiseerd dat ik nog steeds de wereld om me heen teveel probeer te vormen naar mijn wensen ipv de wereld te accepteren hoe hij is. Vooral met de honden waar ik op oppas wilde ik constant mijn visies over hoe dingen zouden moeten zijn opdringen op de situatie van de hond. Me ergeren aan de baasjes die hun hond niet kunnen opvoeden.
Maar als ik er goed over nadenk en eerlijk ben, hebben mijn eigen honden ook veel problemen opgeleverd. Macho die niet alleen kon zijn en de boel sloopt. Misty die wegrent en vreemden niet accepteert, niet met mijn moeder wilde lopen. Honden worden door hun baasjes hier achter gelaten en is dus niet zo vreemd dat ze zo onrustig zijn de eerste dagen. Onzeker en veel baasjes weten ook niet beter, net als ik niet beter wist toen ik mijn honden Misty en Macho had en zo goed mogelijk probeerde op te voeden.