23-12-2012
Mijn ex heeft nog niet gereageerd en zal dat dus ook niet gaan doen. Dus dat is goed op zich. Ik heb het uitgelegd en excuses aangeboden, het is aan haar wat ze ermee doet. Ze voelt zich veilig in der zombie-leven, geen geestelijke pijn, dus wie ben ik om daar in te rommelen. Mocht ze ooit wat willen veranderen dan weet ze me te vinden. Mocht het zo zijn dat ze het niet op prijs stelt dan is het ook goed, want eigenlijk is contact met haar helemaal niet goed voor me.
Heb afgelopen dagen gemerkt dat veel oude pijn van mij gaat om het feit dat ik geen steun heb gehad toen ik klein was. Daarom wil ik ook dingen perfect doen en mensen telkens helpen, om ze de steun te geven die ik heb gemist. Wil ik alles weten en perfect doen zodat ik anderen niet de onzin vertel die anderen wel altijd vertellen aan mensen omdat ze overal een mening over moeten hebben, zelfs als ze er geen verstand van hebben.
Ook wil ik nog steeds alles te perfect doen, constant alles overdenken, bang om het fout te doen, gelovend in de illusie van de perfecte wereld. Toen ik klein was vond ik het nooit erg dat mijn ouders niet kwamen kijken naar wat ik deed, want dan zagen ze het ook niet als ik dingen fout deed.
Vroeger had ik ook schijt aan alles en iedereen, ik deed het toch beter dan de rest en vertrouwde 100% op mezelf, dat dacht ik iig. Toen ik na het VWO er opeens achter kwam dat ik eigenlijk niet wist wat ik wilde, kon ik mezelf niet meer vertrouwen dacht ik.
Dus de oude pijn is dat ik niet gesteund werd , alles alleen moest doen.
(=emotioneel verwaarloosd )
En angst om mezelf te vertrouwen, om het weer fout te doen en in die depressie te eindigen.
Angst om weer dezelfde fouten te maken die ik in het verleden heb gemaakt.
Die de illusie in stand houd dat ik dan nu financieel binnen was geweest en dus nu daar niet meer bang voor had hoeven zijn, dat ik dan nu meer kon doen wat ik wilde. → valse hoop.
Als ik maar niet dezelfde fouten maak en de dingen die ik doe goed gaan, dan komt alles goed → valse hoop.
Zou de oude pijn zijn dat ik me niet (emotioneel) gesteund voelde toen ik klein was, Dat ik dingen fout deed of ze niet kon doen en dan niet de steun kreeg die ik zo hard nodig had. Dat ik daarom zo bang ben om dingen fout te doen, omdat ik dan weer die pijn zou voelen dat ik (emotioneel) niet gesteund werd door mijn ouders.
Dat ik daarom niet wilde dat mijn ouders niet kwamen kijken, omdat ze me niet zouden steunen als dingen verkeerd zouden gaan → ontkenning van behoeften.
Ook alleen al het feit dat ik nu alles zelf moet doen. Websites, de hondenopvang, de beurs. Dat ik niemand heb om mee te overleggen. Ook dit zorgt weer voor een connectie met die oude pijn dat ik geen steun kreeg vroeger en alles veel te vroeg alleen moest doen.
(Toelichting: Dit gaat over het onderzoeken van je oude pijnen, de angsten die we voelen zoals uitgelegd in het boek “Illusies” van Ingeborg Bosch)