27-12-2012
Ben kerstavond-dag naar de musical Soldaat van Oranje geweest met pa en een salsa vriendin van hem van 26. Was erg leuke musical, of mooi is het betere woord. Net als van tv, krijg ik nu ook gewoon tranen in mijn ogen bij sommige scenes.
De salsa-vriendin was dus een 26e jarige type zoals mijn 1 na laatste ex. Kwam uit streng gelovig gezin en de oudste van 7 kinderen. Wilde niet teveel over zichzelf praten omdat er teveel traumatjes zaten. Ook Hoogsensitief natuurlijk met een leuk koppie. Ik zat de halve tijd te denken hoe lekker de seks met haar zou zijn, gezien het feit dat ze zo hoogsensitief is. Dus in een opwelling heb ik gevraagd of ze met me mee wilde naar “the Hobbit” in de bioscoop. Ze moest even nadenken en zou me toevoegen op facebook. Dat deed ze wel nog dezelfde nacht en reageerde op een berichtje. Ik stuurde haar nog ff een berichtje om haar prettige kerstdagen te wensen zonder direct om een reactie te vragen en ze heeft daar nog niet op gereageerd.
Maar nu ik weer thuis ben, moet ik zeggen dat ik er eigenlijk geen zin meer in heb. Al dat gedoe eromheen om die seks te hebben is het volgens mij gewoon niet waard en zelfs als het wel redelijk bij seks kan blijven kost het gewoon veel tijd en ik denk niet dat ik er al aan toe ben om zoveel tijd aan iets anders te besteden.
Door mijn inzicht een paar dagen geleden heb ik het gevoel dat er weer echt wat veranderd is. Heb wel al paar dagen geen meditatie gedaan en wil daar vandaag toch wel weer mee beginnen. Heb het idee dat al mijn huiswerk nu wel echt resultaat begint op te leveren, merken dat het werkt.
Merk dus dat elke keer dat er echt wat veranderd in mezelf, ik een paar dagen nodig heb om dat te verwerken ofzo.
Op dit moment het gevoel dat ik me moet richten op het verbeteren van mijn concentratie, om mijn (interne energie) eigen lamp weer sterker te laten branden zo te zeggen. (en dus minder beïnvloed wordt door het licht (emoties) van andere mensen) Ben benieuwd hoe mijn huiswerk zal gaan komende tijd, of ik dat nog wel nodig heb. Denk het eigenlijk wel, want je moet het proces blijven voeden om het door te laten gaan.
Gister mijn tijd gevult met een discussie op het beursforum over of we in een virtuele reality leven. Was op zich wel leuk. We kunnen kennelijk niet bewijzen dat we in een VR leven. Maar je kan ook niet bewijzen dat we er niet in leven. Ben langs interessante informatie gekomen.
Zo schijnt het concept vrije wil kennelijk niet te bewijzen zijn.
Mijn redenatie is als volgt:
Op korte termijn staan de fysieke reacties vast. Maar we bepalen zelf hoe we op de situaties in ons leven reageren. Dit kunnen we veranderen door onszelf te trainen.
De literatuur geeft aan dat slechts 50% van onze eigenschappen genetisch is bepaald. De rest kan je trainen. Door jezelf te trainen ben je positiever , geen angst waardoor je ook fysiek anders reageert op situaties -> maak je minder stress aan etc.
Bewezen is dat positief denken beïnvloed, op genezing bv. Op wat je van je leven maakt. Dus dat beïnvloed je toekomst → dat is gemeten.
Dus door anders te denken verander je je toekomst.
Daarnaast mensen die in vrije wil geloven zijn assertiever , doen meer met hun leven. Mensen die er niet in geloven dus minder. Je beïnvloed gedrag dus door je overtuigingen !
Je gedrag heeft het ideomotoreffect waardoor je weer andere keuzes maakt in het leven en dus zo beïnvloed je je eigen toekomst.
Daarnaast vraag ik me af hoe je dan het placebo-effect verklaard als je niet in vrije wil geloofd ?
Ik merkte dat ik mezelf de vraag stelde of ik nog veel meer boeken over zelfontwikkeling zou willen leren, nu het boek illusies omschrijft dat ik bij de laatste stap zit en ik nu de instrumenten zou moeten hebben om gelukkig te zijn.
Ik wilde even controleren of ik ook al de meeste levenslessen had geleerd en alhoewel ik niet klaar ben, heb nog steeds dingen te leren in vele levenslessen, lijkt het erop dat ik ook daar met de laatste levensles bezig ben. Dat is bemoedigend. Het omschrijft dat je het leuk vind om met deze lessen bezig te zijn en ik moet zeggen, dat vind ik ook.