HANDYMAN, 15-01-2014
IK schreef:
Ik lees opeens deze woorden. Is dat de miscommunicatie ?
Dus tijdens de meditatie ben je niet-oordelend en al die andere dingen die je zegt (wat ik net poste) over de betere gedachte kiezen is buiten de meditatie ?>
Precies-tijdens je meditatie zit je stil en hoef je geen beslissingen te nemen over gedachten:laat maar stromen,maar in dagelijkse leven,is het opletten geblazen:wel of niet gaan roken,die leuke vrouw aankijken,je baas grote mond geven of niet,borreltje extra,liegen of…?Moet je kiezen,anders reageer je op inpulsen,prikkels,als elk dier.
Mediteer je,heb je die luxe wel.Had ik inderdaad wel wat duidelijker kunnen aangeven-goed
HANDYMAN, 15-01-2014
handyman6 schreef:
Hoi IK – lees mijn postings svp tav niet-oordelend waarnemen nog es door;met afblijven,bedoel ik nu net: niet over nadenken,niet kiezen,tijdens de meditatie.
Heb een stukje van jouw tekst overgenomem ,want vond het heel toepasslijk-ja,het dagelijks leven ,is een ander verhaal,dan zitten en mediteren-goed gezien van je-fijne avond H6
IK, 15-01-2014
Ah nou begrijp ik het
Wel mnr Handyman, verlichting is mediteren, 24/7
IK schreef eerder al:
Immers:
meditatie = niet doen
Mediteren is dus leren niet-doen.
Verlichting is de hele dag mediteren, de hele dag niet-doenIK schreef:
Terugkomt op de vraag hoe je bepaalt welke gedachte nuttig en/of waar is en welke zinloos/onwaar.
Ik heb het antwoord gevonden door het lezen van deze 2 boeken:
https://www.goodreads.com/book/show/9762.Loving_What_Is
https://www.goodreads.com/book/show/12459233-illusies
Ik ben er echt 20 uur in de week mee bezig geweest. Lezen, schrijven, huiswerk doen, onderzoeken, bevinden, toepassen. Maar na een paar maanden , toen ik het boek illusies voor de derde keer aan het lezen was, opeens viel het kwartje. Ik was geschokt !
Handyman: Precies-tijdens je meditatie zit je stil en hoef je geen beslissingen te nemen over gedachten:laat maar stromen,maar in dagelijkse leven,is het opletten geblazen
Toen ik hierover sprak, doelde ik dus over het dagelijks leven, de hele dag.
Ja ik ga ook nog zitten om te mediteren, maar eigenlijk mediteer ik (of probeer ik) de hele dag.
Mediteren en dagelijks leven zijn geen 2 dingen, dat is alleen maar zo in de dualiteit van het denken
Handyman: hoef je geen beslissingen te nemen
Maar als er geen zelf is, wie kan dan die beslissingen nemen ????
Ter afsluiting weer een mooie quote van buddha:
There are only two mistakes one can make along the road to truth; not starting and not going all the way.
Veel plezier met waar je heen gaat en succes met de zoektocht !
IK, 16-01-2015
Mocht je nog geinteresseerd zijn. De volgende wetenschappelijke boeken zou ik aanraden om de aard van het denken icm het dagelijks leven te ontrafelen:
https://www.goodreads.com/book/show/8414128-de-vrije-wil-bestaat-niet
https://www.goodreads.com/book/show/11468377-thinking-fast-and-slow
https://www.goodreads.com/book/show/12459233-illusies
https://www.goodreads.com/book/show/5803335-het-slimme-onbewuste—denken-met-gevoel
IK, 19-01-2015
IK schreef:
Dus het gaat niet om het feit dat ik het niet accepteer, ik kan immers niet accepteren waar ik geen besef van heb. Het gaat dus om bewustwording. Ik moet bewust worden van wat ik weet
Sinds ik dit inzicht heb gekregen gaan de ontwikkelingen weer erg hard. Het was dus een heel belangrijk inzicht. Zo simpel, maar oh zo belangrijk.
Want wat heb je eraan dat je weet dat E=MC2 als je niet beseft wat dat betekent.
Wat heb je eraan als je weet dat geluk van binnen zit, maar niet beseft wat dat betekent.
Wat heb je eraan als je alles weet, maar niet het verschil begrijpt tussen weten en het ook echt beseffen ?
Zo is het ego bv een illusie. Maar het grappige is, dat verlichting ook een illusie is. Het bestaat niet. Daarom zal je ook nooit verlicht zijn zolang er daar naar streeft. Je streeft immers naar een illusie.
Dus je probeert een illusie los te laten om een andere illusie na te jagen 😎
Maar ja, wat heb je aan deze kennis als je niet beseft wat het betekent ? 🙄
Dus nogmaals bedankt, het was toch dit gesprek wat de trigger hiervoor was. 😀
Om maar even de beste film allertijden erbij te halen:
IK, 19-01-2014
IK schreef:
Dus blijf ik doen en zoeken naar verlichting totdat ik doorheb en besef dat dat doen en zoeken juist de oorzaak is dat ik niet verlicht ben WHAHAHAHAHA.
..
handyman6 schreef:
“Wil “dus niet Verlicht worden ,maar creeer dorst naar verlichting:sitting silently,doing(!) nothing,watching the thoughts..dat is wat elke Meester probeert,creating a appetite for Enlightenment.
Nieuw inzicht:
Streven naar verlichting is als streven naar perfectie. Je streeft naar verlichting omdat je streeft naar perfectie.
Maar perfectie en ook verlichting zelf bestaan niet. Verlichting zelf is ook een concept van het denken, daarom is verlichting niet te begrijpen, het bestaat niet eens.
Verlichting is alleen maar de afwezigheid van:
De afwezigheid van het ego
De afwezigheid van lijden
De afwezigheid van desire/willen
De afwezigheid van oordelen
De afwezigheid van perfectie
Verlichting zelf is een behoefte , een concept gecreerd door het denken, het ego om als doel te hebben. Iets wat het buiten zichzelf te vinden zou zijn, net als Liefde, Geluk, Kennis. Een doel van perfectie.
Als ik verlicht ben dan is alles perfect.
Dit kan dus niet, want verlichting is een illusie, het is de afwezigheid van perfectie. Verlichting betekent het accepteren van imperfectie, accepteren wat is.
Om verlicht te kunnen zijn, moet je zelfs het concept van verlichting zelf los laten.
(Het concept verlichting komt immers vanuit het ego, je kan alleen de ene loslaten met het andere tegelijk!)
Ego = Verlichting
Het denken ziet het weer als dualiteit, maar in de realiteit zijn ze 1.
Het ego loslaten is verlichting loslaten !
IK, 28-01-2014
Schitterend hoofdstuk uit Katie’s Tao
https://www.goodreads.com/book/show/172761.A_Thousand_Names_for_Joy?ac=1
Katie’s Tao H22
Als je vol wilt worden, laat jezelf dan leeg zijn.
Leeg zijn, je overgeven aan en laten leven door de Tao – dat is geen verheven doel dat pas na jaren van spirituele oefening kan worden bereikt. Als je echt bij jezelf naar binnen gaat, uit liefde voor de waarheid, en maar een stressvol concept onderzoekt, wordt je denken een beetje gezonder, een beetje opener. En dan begin je te zien dat er daarbuiten geen objectieve wereld is. Alles is geprojecteerd. Je leefde in jou verhaal over de wereld.
We willen fantastische, vrijgevige mensen zijn, maar als we onze zin niet krijgen, veranderen we in iets anders – in naam van goedheid, uiteraard. Als we werken met ons denken, de projector, zullen we uiteindelijk leren leven in helderheid en vriendelijkheid. Het is mogelijk om altijd zachtaardig te zijn en niet alleen als we onze zin niet krijgen. Zo houden we een heleboel energie over om mensen te dienen.
Zolang je maar een negatief concept over een persoon gelooft (Hij is egoïstisch, Zij is arrogant, Hij moet dat niet doen, Zij moet zo zijn) projecteer je dat concept op iedereen – je man, je vrouw, je ouders, je kinderen. Vroeg of laat, als je niet van ze krijgt wat je wilt of als ze je heilige overtuigingen bedreigen, zul je dat concept op hen projecteren, totdat je het met een beetje begrip tegemoet bent getreden. Dit is geen veronderstelling, dit is wat we doen. We zijn niet gehecht aan mensen, we zijn gehecht aan concepten.
Als je echt van jezelf houd is het onmogelijk te projecteren dat anderen niet van je houden. Ik zeg graag: “Als ik een ruimte binnen loop weet ik dat iedereen daarbinnen van me houd. Ik verwacht alleen niet dat ze zich daar al bewust van zijn.” Daarmee krijg ik het publiek altijd aan het lachen. Mensen zijn verrukt als ze horen hoe eenvoudig het is om je compleet geliefd te voelen, en ze zien, al is het maar voor even, dat het niet afhangt van iemand buiten henzelf.
Als je zegt dat je van je man houd, wat heeft dat dan met hem te maken ? Je vertelt hem alleen maar wie jij bent. Je vertelt het verhaal over hoe knap en fascinerend en sexy hij is en je houdt van dat verhaal over hem. Je projecteert jouw verhaal op hem. En als hij je dan niet geeft wat je wilt vertel je misschien het verhaal over hoe gemeen, hoe overheersend, hoe egoïstisch hij is – en wat heeft dat dan met hem te maken ?Als mijn man zegt: “Ik aanbid je”, dan denk ik: mooi. Ik vind het geweldig dat hij denkt dat ik zijn zoete droom ben. Wat moet dat hem gelukkig maken! Als hij naar me toe zij komen om te zeggen: “De ergste dag van mijn leven was de dag dat ik met jou trouwde” , wat zou dat dan met mij te maken hebben ? Hij leeft op dat moment gewoon in een akelige droom en misschien zou ik denken: “Och, arme schat, hij heeft een nachtmerrie”. Ik hoop dat hij snel wakker wordt. Het is niet persoonlijk. Hoe kan het ooit iets met mij te maken hebben ?Ik houd van hem en als wat hij over mij zegt voor mij niet waar is, dan zou ik hem vragen of er iets is wat ik voor hem kan doen. Als ik het kan, zal ik het doen, en als het voor mij niet eerlijk voelt, doe ik het niet. Hij blijft achter met zijn verhaal.
Niemand zal je ooit begrijpen. Dat besef geeft je je vrijheid. Niemand zal je ooit begrijpen – zelf niet een keer, nooit. Zelfs als we vol begrip zijn kunnen we alleen ons verhaal over wie jij bent begrijpen. De enige die het kan begrijpen ben jij.
Als er iemand is van wie je niet houdt, dan doet dat pijn, omdat liefde je diepste wezen is. Je kunt jezelf er niet toe dwingen. Maar als je van jezelf gaat houden, houd je vanzelf ook van die ander. Net zoals je jezelf niet kunt dwingen van ons te houden. Het is allemaal jou projectie.
Als je echt van iemand houdt, maakt een gedachte als “je moet van me houden” alleen maar aan het lachen. Hoor je de arrogantie van die gedachte ? “Het maakt me niet uit van wie je wilt houden. Je moet van mij houden en ik zal je er zelfs inluizen tot je het doet.”
Dat is het tegengestelde van liefde. Als ik denk dat mijn man van mij moet houden, ben ik niet goed bij mijn hoofd. Wiens zaak is het van wie hij houdt ? De zijne, natuurlijk. De omkeringen zijn alles wat ik moet weten: Ik moet van mij houden en Ik moet van hem houden. Laat hem houden van wie hij wil – dat doet hij toch wel. Het verhaal over wie van wie moet houden verhindert me in te zien dat ik ben wat ik zoek. Het is niet zijn taak om van me te houden – dat is mijn taak !
Je kunt niet met liefde doen. Het enige wat je kunt doen is haar ondergaan. Dat is het intiemste wat je kunt bereiken met een ander. Je kunt hem omhelzen, je kunt hem kussen, je kunt hem inpakken, mee naar huis nemen, knuffelen, voeden, geld geven – maar dat is geen liefde. Liefde is niet iets wat je kunt voordoen of bewijzen. Het is wat je bent. Het is niet iets wat je doet, het kan niet worden gedaan, liefde is zo groots dat je haar niet kunt beheersen. Als je je openstelt voor de ervaringen van de liefde zal ze degene die je denkt te zijn doden. Ze duldt geen ander. Ze dood alles op haar weg.
Als je jezelf aan liefde overgeeft, verlies je de hele wereld zoals jij die zag. Die liefde laat niets over dan zichzelf. Ze is volkomen hebzuchtig; ze moet alles in zich opnemen; ze zal niet eens een schaduw van zichzelf buitensluiten. En al het andere wordt weggeveegd, als een boom die in de herfst zijn bladeren verliest, zo mooi.
Onze pijn zit in de ontkenning van de liefde. Een grens trekken is een egoïstische daad. Als je niet bang was, zou je iedereen alles willen geven. Natuurlijk kun je niet vrijgevig zijn voordat het moment is gekomen. Maar als je je gedachten met begrip tegemoet treedt ontdek je dat er niets te verliezen valt. Dus uiteindelijk probeer je nooit meer iets te beschermen. Alles geven wat je hebt wordt een voorrecht.
De enige ware liefdesrelatie is die met jezelf. Ik ben met mij getrouwd en dat is wat ik op iedereen projecteer. Ik houd met heel mijn hart van je; je hoeft er niet eens deel aan te hebben, dus er zit geen motief achter “Ik houd van je”. Is dat niet heerlijk ? Ik kan volledig van je houden zonder dat jij er iets mee te maken hebt. Je kunt niets doen om mij die intimiteit te ontnemen die ik bij jou voel.
Als ik zeg: “Ik houd van je”, is dat eigenliefde. Hier spreekt geen persoonlijkheid: ik praat alleen tegen mezelf. De liefde is zo zelfingenomen dat ze geen ruimte laat voor een ander. Ze verteert zichzelf altijd. Geen molecuul is afgezonderd van zichzelf. In de schijnbare wereld van de dualiteit, zien mensen het als een jij en een ik, maar in werkelijkheid is er maar één. En zelfs dat is niet waar.
De stem in mijzelf, dat is waarmee ik getrouwd ben. Ieder huwelijk is een metafoor voor dat huwelijk. Als ik ergens trouw aan ben, is het mijn eigen waarheid – iets hogers of lagers is er niet. “Ik beloof je lief te hebben, je te respecteren en bij te staan in voor- en tegenspoed en misschien verander ik van gedachten”. Beter dan dat wordt het niet. Ik ben alleen getrouwd met God – de realiteit. Daar ligt mijn loyaliteit. Ik kan me niet aan een persoon binden. En mijn man zou het niet anders willen.
Alleen als we met de waarheid trouwen is er een echt huwelijk. Als je met jezelf trouwt, trouw je met ons. Wij zijn jou. Dat is de kosmische grap !
Kattekop, 29-01-2014
IK schreef:
Schitterend hoofdstuk uit Katie’s TaoWe willen fantastische, vrijgevige mensen zijn, maar als we onze zin niet krijgen, veranderen we in iets anders – in naam van goedheid, uiteraard. Als we werken met ons denken, de projector, zullen we uiteindelijk leren leven in helderheid en vriendelijkheid. Het is mogelijk om altijd zachtaardig te zijn en niet alleen als we onze zin niet krijgen. Zo houden we een heleboel energie over om mensen te dienen.
Ik wil helemaal geen fantastisch, vrijgevig mens zijn. Ik wil helemaal niet altijd zachtaardig zijn. Ik wil mensen niet dienen, en helemaal niet in het algemeen.
Waar komt toch de misvatting vandaan dat dit het hoogst te bereiken doel is? Uit het Nieuwe Testament? Van Franciscus van Assisi, van oosterse wijzen of van alle dromers die de ware natuur van de mensheid niet doorhebben? Als dat het ideale mensbeeld was dan waren we al lang uitgestorven, of hooguit tot een soort vriendelijke Bonobo’s geëvalueerd. Het is in wezen de ultieme slachtoffermentaliteit .
Zouden de christelijke monniken die in het Europa van 1000 jaar geleden massaal door de Vikingen afgeslacht zijn – omdat ze te zachtaardig waren zich te verweren – niet in hun laatste ogenblikken gedacht hebben dat ze het bij het verkeerde eind hadden? Of was het martelaarschap voldoende beloning – die uiteraard alleen maar in het “hiernamaals” beschikbaar kwam?
Ik bespeur hier toch wel een wat gedateerde hippie-mentaliteit – flowerpower, make love not war, love your enemies, bless them that curse you, do good to them that hate you, and pray for them which despitefully use you. Pipedreams zijn het…
En wat krijg je daarvoor terug? Peace of mind, terwijl je uitgebuit en misbruikt wordt? Of gewoon een klap op je kop krijgt uiteindelijk? Dát is de echte wereld.
Dat zal me een mooi huwelijk worden, als je zo in elkaar zit. Deze dame is kennelijk het perfecte sloofje dat alles pikt en daarbij ook nog gelukkig is. Wat een zelfbedrog! Maar je hebt inderdaad nogal wat vrouwen die hun meppende wederhelft steeds weer opnieuw vergeven.
Leeghoofden – waarom zou “leeghoofd” nu toch altijd een scheldwoord geweest zijn? 😉
IK, 29-01-2014
Kattekop schreef:
Ik bespeur hier toch wel een wat gedateerde hippie-mentaliteit – flowerpower, make love not war,
Dat dacht ik vroeger ook altijd. 😎 Maar in mijn zoektocht naar de waarheid bleek het toch niet zo te zijn als ik altijd dacht.
Katie’s Tao H49
Mijn vriend zei dat hij mij om zeven uur bij het restaurant zou ontmoeten en hij is er niet. Ik ga toch naar binnen, ga zitten, wacht een kwartier en bestel dan een maaltijd. ik merk dat de obers hun belofte nakomen, ze bedienen me. Het eten is heerlijk. Ik vraag me niet af waar hij, omdat ik weet dat waar hij ook is, dat is waar hij moet zijn. Niets is anders dan het moet zijn. Ik maak me geen zorgen over hem en ik ben niet geïrriteerd omdat hij te laat is, ik heb helemaal niet aan hem gedacht, ik hoef niet aan hem te denken, al mijn gedachten keren terug naar de bron waar ze vandaan komen. Het duurt lang voordat de ober de rekening brengt en daardoor blijf ik lang genoeg zitten om mijn vriend naar mijn tafeltje te zien rennen. Perfect op tijd! Buiten adem gaat hij naast me zitten en vertelt zijn verhaal. Wat is er beter dan één maaltijd ? Twee: een voor mij en een voor hem. Goed dat hij zijn belofte niet is nagekomen. Goed dat hij niet betrouwbaar was. Was kan ooit meer voldoening geven dan dat ?
Maar dat betekent niet dat ik een voetveeg ben. Als mensen keer op keer hun belofte niet nakomen, weerspiegel ik hun bewegingen en trek ik me terug. Ik maak geen derde eetafspraak met iemand die de eerste 2 keer niet is komen opdagen. Ik richt mijn tijd en aandacht daar waar ze het efficiëntst kunnen worden benut. Als iemand twee keer afzegt vertrouw ik erop dat diegene doet wat hij doet en is het voor mij niet efficiënt om een derde afspraak te maken. Als hij me een derde keer uitnodigt zeg ik misschien: “Ik begrijp je op onze afspraak wilt komen, ik weet dat je je best doet, ik realiseer me dat je denken het niet zich kan herinneren als het zich het niet herinnert, maar we zijn nu samen, dus laten we deze tijd gebruiken. Ik wil geen afspraak met je maken, maar laten we nu gaan praten. Ik ben volledig beschikbaar. Vertel me alles.”
Als je gaat houden van dat wat is, is de oorlog voorbij. Omdat ik mijn gedachten niet geloof heb ik geen hoop, geen angsten, geen verwachtingen; Ik ben een vrouw zonder toekomst. Ik leef in de open ruimte waar alles naar mij toe komt. De realiteit is een heerlijke plek om te zijn. En wat denk je ? Iedere keer dat je je denken onderzoekt ontdek je dat jij daar ook bent.
IK, 29-01-2014
Kattekop schreef:
Het is in wezen de ultieme slachtoffermentaliteit .
Maar je hebt inderdaad nogal wat vrouwen die hun meppende wederhelft steeds weer opnieuw vergeven.
Jij bent het slachtoffer van een slechte wereld, constant op je hoede om maar geen slachtoffer te worden. Dat is juist slachtoffermentaliteit.
H31
Je partner is je spiegel. Hij bestaat niets eens voor je, behalve zoals jij hem waarneemt. Hij is wie je ziet dat hij is en eigenlijk ben jij het gewoon weer zelf, je denken. Jij bent het zelf, keer op keer op keer, en op die manier blijf je blind voor jezelf. Je wordt bevestigd in je gelijk en voelt je verloren. Denken dat je partner iets anders is dan een spiegel voor jou is pijnlijk. Dus als je op welk gebied dan ook een tekortkoming in hem ziet, kun je er zeker van zijn dat dat is waar je eigen tekortkoming ligt. De tekortkoming moet in je denken liggen, omdat jij degene bent die projecteert. Jij bent altijd wat je denkt dat wij zijn. Zonder uitzondering. Je bent je eigen lijden, je bent je eigen geluk.
Natuurlijk is het soms het beste om fysiek te vertrekken. Als je man je mishandelt, onderzoek dan je gedachten over waarom je blijft. Als je helderheid krijgt over wat waar is, ga je misschien inzien dat hem verlaten de enige verstandige optie is. Je kunt met heel je hart van hem houden en toch weten dat je niet met hem moet samen zijn. We hoeven niet angstig, verbitterd of boos te zijn om een huwelijk te beèindigen. Als je nog niet klaar bent om te vertrekken kun je blijven , wetend dat je jezelf mishandelt door hem toe te staan jou te mishandelen.
Het is als een tuin met een groot bord op het hek: Deze hond bijt. Als je een keer de tuin in loopt en wordt gebeten, heeft de hond je gebeten. Als je een tweede keer de tuin in loopt en wordt gebeten, heb je jezelf gebeten. Dit besef kan alles veranderen. Door je denken te onderzoeken begin je in te zien dat uiteindelijk niemand je kwaad kan doen – behalve jijzelf. Je ziet dat je honderd procent verantwoordelijk bent voor je eigen geluk. Dat is heel goed nieuws !
REALIST, 29-01-2014
Hier houd ik mij maar wijselijk buiten 😉
LOBSANG, 29-01-2014
Gewoon aanvaarden hoe een ander is zonder te oordelen, je stemming en mening niet laten beïnvloeden en jezelf blijven.
Wasbeer heeft de eerste stap gezet om IK te worden. 😉
IK, 02-02-2014
handyman6 schreef:
Precies-tijdens je meditatie zit je stil en hoef je geen beslissingen te nemen over gedachten:laat maar stromen,maar in dagelijkse leven,is het opletten geblazen:wel of niet gaan roken,die leuke vrouw aankijken,je baas grote mond geven of niet,borreltje extra,liegen of…?Moet je kiezen,anders reageer je op inpulsen,prikkels,als elk dier.Mediteer je,heb je die luxe wel.Had ik inderdaad wel wat duidelijker kunnen aangeven-goed
Las H56 van Katie’s Tao en moest gelijk denken aan onze miscommunicatie. Waarin ik spreek over het dagelijks leven en jij over meditatie. Je stelde dat door gedachten alleen maar waar te nemen ze vanzelf wel een keer ophouden, maar past dit alleen toe tijdens meditatie en niet in het dagelijks leven.
Ik stelde je eerder deze vragen:
IK schreef:
Dus je gedachtenstroom komt uit je brein en wordt ook veroorzaakt door brein.Maar omdat je bewust bent hiervan, gebruik je het brein ook om te bepalen welke gedachte onzin is en welke niet ?
Het brein beoordeelt dus constant zichzelf , zijn gedachten ?
Dat klinkt alsof het brein zichzelf niet vertrouwd ? alsof het dus constant met zichzelf praat ? Dat klinkt erg schizofreen 😉Maar hoe oordeel je dan welke gedachte nuttig is en welke niet ? Als het brein een gedachte als onnuttig bestempeld dan weet hij dus dat die gedachte niet nuttig is. Maar als hij dat weet, waarom kwam hij dan uberhaupt met die gedachte ?
Maar als het brein weet dat roken ongezond is, dan zijn soms onze driften sterker en blijven we roken. Het brein is dus niet de baas ? Wat is dan verantwoordelijk voor de beslissingen die we nemen ?
Maar als het brein andere dingen wil als onze driften, dan zijn we toch in conflict met onszelf ? Dit veroorzaakt stress en lijden. Hoe kan je dit conflict in jezelf dan oplossen ?
Katie bespreekt dit in haar woorden:
H56
Stilte is mooi, maar niet mooier dan het geluid van pratende mensen, Ik vind het heerlijk als er gedachten door mijn hoofd gaan en ik vind het heerlijk als er geen gedachten zijn. Gedachten kunnen nooit een probleem voor mij zijn, omdat ik ze heb onderzocht en heb gezien dat geen enkele gedachte waar is.
Als je leert mediteren wordt het denken stil en kun je heel rustig worden. En dan kan het gebeuren dat als je terugkeert naar je gewone leven en een parkeerbon krijgt in één klap razend wordt. Het is gemakkelijk spiritueel te zijn als alles gaat zoals je wilt. (zoals tijdens meditatie)
Als gedachten alleen worden geobserveerd en niet onderzocht, behouden ze hun macht om stress te veroorzaken. Of je gelooft je gedachten of je gelooft ze niet; een andere keus is er niet. Ze zijn als iemand die tegen je fluisterd; je luisterd niet echt en dus reageer je niet. Maar als je die persoon luid en duidelijk hoort kun je zijn woorden niet negeren en reageer je misschien wel. Door het onderzoek merken we onze gedachten niet alleen op, we zien ook dat ze niet overeenstemmen met de realiteit, we zien precies wat hun gevolgen zijn, we zien een glimp van wat we zouden zijn als we niet zouden geloven en we ervaren dat de tegengestelde gedachten minstens even waar kunnen zijn. Open denken is het begin van de vrijheid.
Je kunt stressvolle gedachten niet loslaten, omdat je haar niet zelf gecreerd hebt. Een gedachte verschijnt gewoon. Jij bent niet degene die het doet.Je kunt niet loslaten waarover je geen controle hebt. Als je de gedachte hebt onderzocht laat je haar niet los, zij laat jou los. Ze betekent niet meer wat je dacht dat ze betekende.
De wereld veranderd, omdat het denken dat die wereld projecteerde is veranderd. Je hele leven verandert en het kan je niet schelen, omdat je inziet dat alles wat je nodig hebt al hebt.
Dit gaat verder dan simpel bewustzijn. Je treed je gedachten met begrip tegemoet, wat betekent dat je onvoorwaardelijk van ze kunt houden. En totdat je in het diepst van je wezen ziet dat ook gedachten niet bestaan, wordt je hele leven bepaald door die gedachten of door je verzet ertegen. Je gedachten alleen maar opmerken werkt zolang je aan het mediteren bent, maar het werkt waarschijnlijk minder goed als je die parkeerbon krijgt of als je man je in de steek laat. Merk je je gevoelens alleen maar op zonder dat er iets van blijft hangen ? Dat lijkt me niet. We zijn er niet totdat we er zijn. Als we naar binnen gaan en die gedachten echt met begrip tegemoet treden, veranderen de gedachten. Ze zijn doorzien.
En dan, als ze ooit weer verschijnen, ervaren we alleen maar helderheid – een helderheid die iedereen omsluit.
KATTEKOP, 02-02-2014
Apestaart schreef:
Jij bent het slachtoffer van een slechte wereld, constant op je hoede om maar geen slachtoffer te worden. Dat is juist slachtoffermentaliteit.Je partner is je spiegel. Hij bestaat niets eens voor je, behalve zoals jij hem waarneemt. Hij is wie je ziet dat hij is en eigenlijk ben jij het gewoon weer zelf, je denken. Jij bent het zelf, keer op keer op keer, en op die manier blijf je blind voor jezelf. Je wordt bevestigd in je gelijk en voelt je verloren. Denken dat je partner iets anders is dan een spiegel voor jou is pijnlijk. Dus als je op welk gebied dan ook een tekortkoming in hem ziet, kun je er zeker van zijn dat dat is waar je eigen tekortkoming ligt. De tekortkoming moet in je denken liggen, omdat jij degene bent die projecteert. Jij bent altijd wat je denkt dat wij zijn. Zonder uitzondering. Je bent je eigen lijden, je bent je eigen geluk.
Door je denken te onderzoeken begin je in te zien dat uiteindelijk niemand je kwaad kan doen – behalve jijzelf. Je ziet dat je honderd procent verantwoordelijk bent voor je eigen geluk. Dat is heel goed nieuws
Aap, jij leeft kennelijk in een andere wereld dan ik. Een wereld zonder oplichting, misdaad en geweld. Kijk je wel eens naar “Opgelicht” of “Opsporing verzocht”? Dat is geen fictie, maar het échte leven. Het lijkt mij goed om je eens te realiseren wat voor mensen er in je omgeving rondlopen en wat die met je kunnen doen als je te goed van vertrouwen bent en hun “tekortkomingen” alleen maar ziet als een projectie van je eigen denken. Spiegel? Kom nou toch!
Als je mijn kijk op de mensheid “slachtoffermentaliteit” vindt dan zet je de wereld op z’n kop. Het is juist de truc van kwaadwillende medemensen om je te laten geloven dat alles wat ze jou aandoen je eigen schuld is. Heb je wel ooit gepraat met een vrouw of een kind dat slachtoffer van “huiselijk geweld” is of geweest is, of met iemand die zich door een “partner” tot op het bot uit heeft laten zuigen? De wereld is vol met slachtoffers die te goedgelovig waren, en die er lange tijd van overtuigd waren dat wat hen overkwam alleen maar hun eigen schuld was. Van verkrachtingsslachtoffers tot mensen die hun hebben en houden kwijtraakten en met een berg schulden achterbleven. Het klopt vaak wel dat de manier waarop ze hun belager gezien hebben alleen maar de spiegel van hun eigen gedachten is geweest – totdat het fout ging. En het moet pijnlijk genoeg geweest zijn om dat in te zien. Maar dan gaan de ogen open en worden ze geconfronteerd met de realiteit. Moeten ze dan ook nog de fout bij zichzelf zoeken en niet oordelen? Hun enige fout is geweest dat ze niet op tijd “geoordeeld” hebben.
Met wat jij propageert beweeg je je buiten de realiteit en negeer je de werkelijkheid. Het lijkt mij eerder een vlucht dan een modus waarmee je rust en tevredenheid bereikt. Ooit word je keihard wakker, en dan is het in veel gevallen te laat. Verander jezelf en je verandert de wereld? Vergeet het maar. Dat is een heel gevaarlijke illusie.
Lobsang schreef:
Gewoon aanvaarden hoe een ander is zonder te oordelen, je stemming en mening niet laten beïnvloeden en jezelf blijven.
Ja, Otter, dat is gemakkelijk gezegd als je je hebt weten te omgeven met alleen maar mensen over wie je niet hoeft te oordelen, omdat ze zich aan de spelregels houden. Vertel dat maar eens aan iemand die door toedoen van een ander iets ergs overkomen is.
Oordeel niet opdat er niet over jullie geoordeeld wordt – een mooie spreuk uit het NT.(Matth. 7). Maar het is misleidend en gevaarlijk om daaraan toe te geven. Je schakelt daarmee je op ervaringen gebaseerde natuurlijke waarschuwingssysteem uit.
Het christendom en het Buddhisme zijn geloven die de afkeer van het barbaarse principe “oog om oog, tand om tand” propageren. Het is waar dat dat in zijn algemeenheid tot een vrediger samenleving leidt, als iedereen zich daaraan houdt tenminste. Maar zelfs Mattheus7 is niet blind voor de realiteit: Even verderop, in Matth. 7.15, heeft hij het over de “wolven in schaapskleren”, de “valse profeten” en de “kwade bomen die kwade vruchten voortbrengen”. Om nog even in de bijbelse sfeer te blijven: de mens kent het onderscheid tussen goed en kwaad sinds Adam in de appel gebeten heeft – daarna volgde de verdrijving uit het paradijs en was de gelukzalige onwetendheid ten einde. En sindsdien kunnen wij ons alleen maar staande houden door te oordelen.
Van de vredige droomwereld naar de harde realiteit, dat is inderdaad een hele stap. Ik heb zo’n vermoeden dat de aap met zijn meditatie naar die paradijselijke droomwereld terug wil keren. Als je maar “peace of mind” hebt en niet “oordeelt” – ben je dan echt gelukkig of houd je jezelf alleen maar (tijdelijk) voor de gek? En hoe dat dan te rijmen met “Aan hun vruchten zult gij hen kennen”?
Als je inderdaad het slachtoffer van kwaadwillende medemensen wordt – helpt het dan om maar de andere wang toe te keren? Om niet te “oordelen”? Ik zie het al voor mij: onschuldige burgers in Syrië die met bommen en raketten worden bestookt en zichzelf steeds voorhouden dat ze niet mogen oordelen en dat de agressor alleen maar een spiegel van hun eigen gedachten is. Zouden die dan in vrede sterven?
IK, wat jij doet is alleen maar een luxe bezigheid in een beschermde omgeving, die je je kunt veroorloven zolang er niemand in jouw buurt komt die het slecht met je voorheeft.
de kunst van het oordelen en veroordelen. Boeddhisten zien er niets in. Aangezien we zelden of nooit beide (of meerdere) kanten van een volledige waarheid zien heeft een mening erover geen zin. Het is volgens hun cultuur onmogelijk om zodanig te spiegelen dat een oordeel gerechtvaardigd is. Wellicht daarom meent de schrijfster Byron Katie dat liefde overblijft als de oordelen zijn verdwenen.
‘Door niet te oordelen schep je stilte in je geest’. Een interessante uitspraak van een boeddhistische schrijver. Wij mensen oordelen over alles wat we zien, op die manier vormen we onze mening over de wereld en bepalen we onze identiteit.
Uiteraard oordelen we niet altijd positief over andere mensen. Het grootste bezwaar is echter dat we onterecht oordelen over mensen. ‘Het is dwaas om te oordelen’ zegt een Indiase goeroe. Waarom zegt hij dit? Omdat we nooit het complete verhaal kennen. We kennen de oorsprong en de toekomst van die persoon niet. En zelfs al denk je die wel te kennen, je kan geen gedachtenlezen. Het leven is te ingewikkeld om tot een eindconclusie te komen.
Uiteraard is iemand die nooit ergens een oordeel over velt geen sprankelende persoonlijkheid. Daar komt nog bij dat er duidelijk dingen zijn waar je een negatief oordeel over kunt (of moet) hebben. (Ach ja?)
Toch is het goed om eens na te gaan of je terecht oordeelt over een persoon. Ken je het hele verhaal? Is je oordeel gebaseerd op waarheid of op aannames? Iemand die voorzichtiger is met zijn oordeel ontwikkelt een zachtere persoonlijkheid en straalt meer respect uit naar anderen. Want, als de oordelen zijn verdwenen blijft er liefde over, aldus Byron Katie, een schrijfster die zich heeft toegelegd op dit onderwerp.”
Ik kan er echt niet bij. Ik weet niet eens of ik nu medelijden moet hebben met mensen die zich op deze manier “naar binnen” proberen te redden. Door in een schijnwereld te vluchten en je natuurlijke verdedigingsmechanismen (b.v. oordelen!) uit te schakelen ontloop je misschien tijdelijk de realiteit, maar de werkelijkheid haalt je altijd in. En die is geen projectie en geen spiegeling.
Dat was het “Wort zum Sonntag” van Kattekop.
HEPOL, 02-02-2014
Nou we hebben onze zondagse preek wel gehad vandaag Kattekop 😛
AURORE, 02-02-2014
Niet dat ik momenteel veel tijd heb alles tot in het diepst te lezen en te verwerken, maar ik geloof dat ik de essentie van de discussie wel te pakken heb….
Wat ben ik het met je eens Kat!!
Vooral ook met deze zin van jou:
IK, wat jij doet is alleen maar een luxe bezigheid in een beschermde omgeving, die je je kunt veroorloven zolang er niemand in jouw buurt komt die het slecht met je voorheeft.
Want we kunnen meestal pas echt over deze materie oordelen als we er zelf mee te maken hebben ( gehad). Als het om de realiteit gaat.
Ik wil er niet te diep op ingaan ( al heb ik een en ander inmiddels verwerkt, ook dat ik met veel onherstelbare schade verder moet leven) ) maar ben zelf ooit de dupe geweest van ernstig sexueel misbruik binnen de gezondheidszorg. Wel, ik ben altijd bijzonder sterk geweest en beslist nooit een suffertje!!!
De inspecteur kon niet anders oordelen dan dat hij zelf, zoals hij daar zat, ook in exact dezelfde situatie zou zijn terecht gekomen in dit geval. Hier zou iedereen in geraakt zijn stelde hij. Geen sprake van een spiegel aldus om in te gaan zien dat we zelf fouten zouden hebben gemaakt, want hoe je ook zoekt, de fout ligt echt niet altijd bij jezelf, maar soms toch echt volledig bij die ander.
Misschien dat mensen, om het leed te verzachten zich zelf wijs gaan proberen te maken, dat ze zelf debet zijn aan het voorval en het leed. Maar dat is dan meer om rust te vinden en meer als vlucht voor de werkelijkheid helaas.
Een kwestie van de werkelijkheid vervormen in jouw eigen belang. En dan is het de vraag of jouw eigen belang daar wel mee gediend is. Denk het toch niet.
Fijne zondag nog!
IK, 02-02-2014
Kattekop schreef:
Als je mijn kijk op de mensheid “slachtoffermentaliteit” vindt dan zet je de wereld op z’n kop.
Het is juist de truc van kwaadwillende medemensen om je te laten geloven dat alles wat ze jou aandoen je eigen schuld is.
Ja, Otter, dat is gemakkelijk gezegd als je je hebt weten te omgeven met alleen maar mensen over wie je niet hoeft te oordelen, omdat ze zich aan de spelregels houden. Vertel dat maar eens aan iemand die door toedoen van een ander iets ergs overkomen is.
Voor jou lijkt dat zo idd. Want jij bent je er nog niet bewust van dat jou kijk op de realiteit een illusie is, een verhaaltje die je zelf verzint.
Jij denkt nog dat je emoties nodig hebt om je tot actie over te zetten. Je moet eerst iemand veroordelen, als slecht bestempelen om het goede te beschermen.
Maar niet oordelen betekent niet niet-reageren.
Als je mishandelt bent kan je je dader vergeven en compossie voor hem hebben dat ie zo in de war is en tegelijkertijd aangifte tegen hem doen en zorgen dat ie gestraft wordt voor zijn daden. Het een heeft niks met het ander te maken. Iemand vergeven betekent niet dat er geen consequenties zijn voor acties. Vergeven doe je nml niet voor de ander, dat doe je voor jezelf.
Veel mensen veroordelen zichzelf en worden juist slachtoffer uit angst. Bang om iemand te verlaten, bang om geld mis te lopen (oplichting). Jezelf de schuld geven is jezelf veroordelen. Iets wat je dus juist niet moet doen. Als je niet bang bent en jezelf niet veroordeelt, hoe kun je dan nog een slachtoffer zijn ? Juist de “zwakkeren” “de angstigen” de mensen die niet durven te vertrouwen (op zichzelf) worden/zijn slachtoffer.
Jij bent een slachtoffer van je angsten. Constant bang voor de boze buiten wereld. Opgesloten in je huis met je muziek en vogeltjes en uitstapjes naar de supermarkt voor koopjes, veilig achter het internet. Maar constant op de hoede voor het kwaad van de wereld. Je hele leven wordt er door bepaald. Dat is slachtoffer zijn.
Slachtoffer van je eigen verhaal, zelf gecreeerd om in te vluchten voor de realiteit die je te beangstigend vind.
Jij leest deze teksten en koppelt jou verhaal daar aan vast, geloofd dit verhaal en denkt het te snappen, dat jou verzonnen verhaal over deze teksten, toen je deze teksten las de realiteit is. Maar dat is het niet. Je hebt het zelf verzonnen, je snapt niet wat er met deze woorden bedoelt wordt en denkt dat jou interpertatie de realiteit is.
Jij lijkt me het persoon dat zo’n slachtoffer is van zijn eigen angsten dat het nooit zou durven zijn eigen wereldbeeld te onderzoeken omdat het idee dat die niet zou kloppen veels te beangstigend is. Zonder de duidelijke orde tussen goed en slecht die je in je eigen illusie/verhaal gecreeerd hebt zou je de realiteit niet aankunnen, zou deze levensbedreigend zijn. Je bent dus het slachtoffer van je eigen verhaal die je verzonnen hebt om de realiteit aan te kunnen. (dat is wat je jezelf heb wijsgemaakt)
Jou angst om slachtoffer te worden is niks anders dan spiegelen wat je nu al bent.
Ik weet dat al die angsten voor jou echt lijken, dat ze de realiteit zijn en wat ik ook zeg zal dat nooit kunnen veranderen. Maar dat veroordeel ik niet, ik kan er niks anders dan begrip voor opbrengen, ik heb het immers ook heel mijn leven geloofd.
Ik kan je alleen vertellen hoe blij ik ben dat ik die angsten niet meer voel.
KATTEKOP, 02-02-2014
IK schreef:
Kattekop schreef:
Als je mijn kijk op de mensheid “slachtoffermentaliteit” vindt dan zet je de wereld op z’n kop.
Het is juist de truc van kwaadwillende medemensen om je te laten geloven dat alles wat ze jou aandoen je eigen schuld is.Voor jou lijkt dat zo idd. Want jij bent je er nog niet bewust van dat jou kijk op de realiteit een illusie is, een verhaaltje die je zelf verzint.
Jij denkt nog dat je emoties nodig hebt om je tot actie over te zetten. Je moet eerst iemand veroordelen, als slecht bestempelen om het goede te beschermen….Jij bent een slachtoffer van je angsten. Constant bang voor de boze buiten wereld. Opgesloten in je huis met je muziek en vogeltjes en uitstapjes naar de supermarkt voor koopjes, veilig achter het internet. Maar constant op de hoede voor het kwaad van de wereld. Je hele leven wordt er door bepaald. Dat is slachtoffer zijn.
Slachtoffer van je eigen verhaal, zelf gecreeerd om in te vluchten voor de realiteit die je te beangstigend vind.
Jij lijkt me het persoon dat zo’n slachtoffer is van zijn eigen angsten dat het nooit zou durven zijn eigen wereldbeeld te onderzoeken omdat het idee dat die niet zou kloppen veels te beangstigend is. Zonder de duidelijke orde tussen goed en slecht die je in je eigen illusie/verhaal gecreeerd hebt zou je de realiteit niet aankunnen, zou deze levensbedreigend zijn. Je bent dus het slachtoffer van je eigen verhaal die je verzonnen hebt om de realiteit aan te kunnen. (dat is wat je jezelf heb wijsgemaakt) Jou angst om slachtoffer te worden is niks anders dan spiegelen wat je nu al bent.
Ik weet dat al die angsten voor jou echt lijken, dat ze de realiteit zijn en wat ik ook zeg zal dat nooit kunnen veranderen.
IK, ik geef het op met jou. Ben net terug van een “geestverruimende” wandeling in de zon en zie het allemaal redelijk helder.
Als jij denkt dat ik een zielig oud mensje ben dat zich verschuilt in een “veilig” huis en tuin met de kater en de vogels, bang om het “verzonnen verhaal” en mijn “illusies” los te laten, en dat ik het slachtoffer ben van mijn “zelf gecreëerde angsten” dan heb je het grondig mis. Ik heb helemaal geen angsten.
Ik heb in tientallen jaren honderden, zo niet duizenden, échte slachtoffers gezien en gesproken. Ik heb hun stoffelijke overschotten in het water, in het bos en in hun eigen huis zien liggen. Ik heb tientallen, soms meervoudige, moordenaars in de ogen gekeken, op nog geen drie meter afstand. Ik heb geprobeerd te doorgronden wat de daders bezielde en legio forensische rapporten gelezen. Allemaal werkelijkheid.
Ik ben zelf niet bang, voor geen meter zelfs. Ik ben ook niet wat men “getraumatiseerd” noemt. De schrikbeelden, waartoe mensen in staat zijn, heb ik niet zelf gecreëerd, die heb ik met eigen ogen gezien. Wat ik daaraan overgehouden heb is een beeld van de realiteit dat door de meeste mensen liever niet gezien wordt, behalve dan op papier of op een tv-scherm. Dat schept namelijk een zodanige afstand dat ze in staat zijn om het aan de kant te schuiven. Daar ben jij er één van denk ik.
Van de realiteit ben je niet af door een schakel in je hersenen om te zetten.
Als je je “peace of mind” moet vinden door de smerige realiteit van alledag als illusies en verzinsels weg te zetten ben jij op de vlucht, niet ik. Als jij je terugtrekt in je “lege” bovenkamer hoef je inderdaad ook over niemand te oordelen, dat is makkelijk zat. Ik oordeel wél, en met reden. Ook al mis ik dan de sensatie van een leeg hoofd en de gelukzalige “onthechting” à la Katie.
Dream on, IK. Het is je gegund. En het is een stuk goedkoper dan een joint of een XTC-pilletje.
REALIST, 02-02-2014
Het lijkt op de discussie met een gelovige en daar wil ik IK niet mee voor het hoofd stoten.
Volgens mij heb ik hier wel eens verteld dat ik eens in de trein tegenover twee diepgelovige gereformeerden zat. Die ‘discussieerden’ (eigenlijk een verkeerd woord hier) over al die vreemde wetenschappers en anderen, die zo hun best deden om te bewijzen dat sommige dingen in de bijbel niet op realiteit zouden kunnen berusten. Volkomen zinloos, want God is almachtig en dat betekent dat God op ieder moment de ‘realiteit’ had kunnen aanpassen op het moment dat Hem dat goed uitkwam. Al die gelovigen die dan weer gaan zoeken naar schijnoplossingen, zoals: ‘je moet het symbolisch zien’ geloven niet echt. Want dan zouden ze niet twijfelen aan de almacht en de ‘realiteit’ zo serieus nemen.
Zodra je bereid bent om aan zaken als realiteit je eigen invulling te geven, is discussie niet zo zinvol meer. Dan kun je beter ieder in zijn of haar geloof laten.
IK, 02-02-2014
Realist schreef:
Het lijkt op de discussie met een gelovige en daar wil ik Aap niet mee voor het hoofd stoten.Zodra je bereid bent om aan zaken als realiteit je eigen invulling te geven, is discussie niet zo zinvol meer. Dan kun je beter ieder in zijn of haar geloof laten.
Waarom ga je ervan uit dat jouw mening me voor het hoofd zou stoten ? Beledigd zijn is een keuze. Als je je gedachten heb ontmaskerd voor de illusie die ze zijn ben je niet meer te beledigen. Je spiegelt je eigen angsten en behoeften op mij en ziet die als de realiteit, jou verhaal. Omdat je jou verhaal gelooft, kan je niet open staan voor andere mensen en sluit je je voor ze af. In je angst iemand te beledigen, beledig je ze juist door ze niet serieus te nemen en niet voor ze open te staan.
Je probeert het juiste te doen, maar je motivatie komt voort uit angst en daardoor doe je juist dat voor je bang voor bent om te doen. Luister niet meer naar je angsten en durf eerlijk te zijn, een groter respect voor je medemens kan je niet tonen.
Mooie zin realist. Geloven en de realiteit je eigen invullig geven. Dat is idd wat mensen doen. Ik zou zeggen:
Wake up en omarm de realiteit:
IK, 02-02-2014
Kattekop schreef:
Aap, ik geef het op met jou. Ben net terug van een “geestverruimende” wandeling in de zon en zie het allemaal redelijk helder.
Toch jammer dat je je quest om mij te redden nu al opgeeft, je zou een slechte jehova-gelovige zijn 😉
IK, 03-02-2014
Moest door jullie opmerking opeens denken aan waar ik allemaal slachtoffer van ben geweest in mijn leven:
– oplichting door fraude 2*
– beroofd in budapest
– aangevallen door groep marokkanen en bierglas op mijn hoofd stukgegooid
(een maand eerder was dat een andere jongen overkomen en die was hierdoor een oog kwijtgeraakt)
– ingebroken terwijl mijn vriendin alleen thuis was (liep goed af)
– ingebroken en huis leeggehaald
– bedreigd met een pistool op mijn hoofd
– paar vechtpartijen
– beroofd als pizzabezorger dmv traangas in mijn ogen
En dit is fysiek. Ik zal de psychische dingen maar achterwege laten 🙂
(verraad, emotionele verwaarlozing etc)
Oh en ik was op mij 18e het huis uit en van mezelf afhankelijk.
Leef ik dan genoeg in de realiteit of toch in een beschermde omgeving ?
Wat betreft omgeving:
– Kennis die zelfmoord heeft gepleegd
– Een vriendin die verkrachting heeft meegemaakt (niet geloofd door der omgeving/ouders)
– een ex en andere vriendinnen die nogal foute relatie (mishandeling) hebben gehad op jonge leeftijd
– de zus van mijn vriendin waar ik mee samenwoonde werd met enige regelmaat mishandelt (geslagen) door der man. Het laatst wat ik hoorde zijn ze nu (15 jaar later) eindelijk uit elkaar zijn, nadat hij over der heen is gereden met zijn auto en door haar dochter voor het blok werd gezet (hij eruit of ik eruit).
– etc
Edit: Dat is dan weer zo toevallig 🙂 Krijg ik vandaag van de gemeente een brief in de bus met de mededeling dat ze toezicht-camera’s in de wijk gaan ophangen. Dit vanwege buitensporige overlast. Vernielingen, overlast, en intimiderend gedrag naar buurtbewoners en professionals.
WASBEER, 05-02-2014
IK, succes met de strijd tegen de ivoren torens waar het morele gelijk zich verbergt, maar pas op voor de passieve-agressieve dadendrang die over jouw persoonlijke verhaal circelt als een troep gieren. Het is net familie ?
IK, 05-02-2014
Thanks. ik zou het niet anders willen 😉
IK, 08-02-2014
Kattekop schreef:
Wat ik daaraan overgehouden heb is een beeld van de realiteit dat door de meeste mensen liever niet gezien wordt
Van de realiteit ben je niet af door een schakel in je hersenen om te zetten.
Dat beeld van de realiteit is echter niet de realiteit. De realiteit bestaat alleen in hier en nu. De realiteit is wat je op dit moment waarneem/voelt. Het verleden bestaat niet, de toekomst bestaat niet. Zowel verleden en toekomst bestaan alleen als verhaal in je hoofd, het verhaal dat jezelf eraan hebt gegeven.
(daarom ervaren verschillende mensen dezelfde gebeurtenis,dezelfde realiteit op een heel andere manier. De realiteit is hetzelfde, er is maar 1 realiteit. Maar iedereen verzint zijn eigen verhaal bij die realiteit, schept zijn eigen beeld van die realiteit en denkt dan dat dat beeld de realiteit is. Dan krijg je de discussies over hoe de wereld in elkaar zit. jou verhaal tegen mijn verhaal. Maar beide verhalen gaan over het verleden, over iets wat niet bestaat en kunnen daarom allebei niet waar zijn.)
Jou beeld van de realiteit is dus niet de realiteit, maar jou verhaal over jou verleden of toekomst of andere plekken op aarde die niks met jou realiteit te maken hebben.
Door door te hebben dat het slechts een verhaal is in je hoofd en de realiteit slechts bestaat hier en nu, dat wat je voelt, ziet, ervaart op dit moment. Als je stopt met dat verhaal in je hoofd dan verdwijnen verleden en toekomst en blijft de realiteit als enige over.
IK, 08-02-2014
mooi voorbeeldje kreeg ik net in mijn email:
http://www.spring.org.uk/2014/02/memory-is-not-like-a-video-camera-rather-the-present-can-be-spliced-into-the-past.php
A new study demonstrates that the way memory works is far from the popular imagination of a video camera; in fact new and old memories are continually being cut-up, edited and spliced together.
The study, conducted by neuroscientists at Northwestern University Feinberg School of Medicine, demonstrates how current memories can be inserted into older ones (Bridge & Voss, 2014).
The lead author of the study, Donna Jo Bridge, used the example of falling in love:
“When you think back to when you met your current partner, you may recall this feeling of love and euphoria. But you may be projecting your current feelings back to the original encounter with this person.”
In the study, participants were shown objects located on the computer screen paired with certain backgrounds.
They were then asked to place the same objects in the same locations on the screen–but there were different backgrounds than they’d seen before.
In a third trial participants had to choose between three locations on the screen, either where they’d appeared the first time, where they’d chosen the second time, or a new location.
Bridge explained the results:
“People always chose the location they picked in part 2. This shows their original memory of the location has changed to reflect the location they recalled on the new background screen. Their memory has updated the information by inserting the new information into the old memory.”
While they were carrying out these tests, participants’ brains were scanned and their eye movements tracked.
En als laatste moet er natuurlijk altijd een verklaring verzonnen worden. Dit is de verzonnen verklaring van de wetenschapper over waarom onze herinneringen een illusie zijn:
The study’s other author, Joel Voss, explained the results:
“Everyone likes to think of memory as this thing that lets us vividly remember our childhoods or what we did last week. But memory is designed to help us make good decisions in the moment and, therefore, memory has to stay up-to-date. The information that is relevant right now can overwrite what was there to begin with.”
IK, 05-03-2014
http://www.spring.org.uk/2014/03/memory-10-fascinating-quirks-everyone-should-know.php
9. The consistency bias
New experiences don’t fall on a blank slate; we don’t merely record the things we see around us.
Instead everything we do, have done to us, think or experience, is affected by past thoughts and things that have already happened to us.
One strong psychological drive humans have is to be consistent.
This, then, can lead to a consistency bias: we have a tendency to reconstruct the past to make it more compatible with our current world-view.
For example, as people get older, on average, they get politically more conservative.
Despite this people report always having had roughly the same views (Markus, 1986).
. Memory distortion
When a memory is ‘misattributed’ some original true aspect of a memory becomes distorted through time, space or circumstances.
Some examples that have been studied in the lab are:
Misattributing the source of memories. In one study participants with ‘normal’ memories regularly made the mistake of thinking they had acquired a trivial fact from a newspaper, when actually the experimenters had supplied it (Schacter, Harbluk, & McLachlan, 1984).
Misattributing a face to the wrong context. Studies have shown that memories can become blended together, so that faces and circumstances are merged.
Memory expert Daniel Schacter suggests that misattributions may actually be useful to us (Schacter, 1999).
The ability to extract, abstract and generalise our experience enables us to apply lessons we’ve learnt in one domain to another.