15-01-2013
Het heeft flink gesneeuwd en er ligt een flink pak sneeuw. Helaas ben ik toch ook wat ziek, verkouden geworden, wat op zich vreemd is, gezien het feit dat ik amper met mensen in aanraking kom. Maar die paar klanten en de supermarkt zijn dus voldoende. Aan de andere kant is het gezien de achtbaan waar ik afgelopen week op heb gezeten weer niet zo vreemd. Zo voel ik me eigenlijk na elke innerlijke verandering.
Denk toch dat de strandwandeling de druppel was. Het was mooi weer en ik wilde van Scheveningen naar Wassenaar heen en weer lopen en dan zoveel mogelijk in het nu blijven. Ik merkte dus een duidelijke weerstand ipv naar mijn gevoel te luisteren, hier te voelen waar dat precies vandaan kwam, ging ik er met mijn verstand van uit dat het gewoon weerstand vanuit het verstand was, tegen het zijn in het nu. Maar halverwege had ik door dat het een lichamelijke weerstand was, het was gewoon teveel fysieke inspanning.
Een uurtje rustig wandelen is wat ik deze periode maximaal aankan. Zo’n innerlijke reis , waarin je heel erg in jezelf gaat zitten roeren is ook gewoon heel belastend voor je lichaam.
Met deze sneeuw wil ik normaal ook heerlijke flinke wandelingen maken, maar dat gaat dus niet, ik ga gewoon in het plaatselijke park een rondje lopen met mijn loge. Maar dat is prima, de rest van de gedachten is toch alleen maar “valse hoop” afweermechanisme.
Daarom is het het dus zo belangrijk dat je zo goed voor je lichaam zorgt, omdat zo’n innerlijke reis zo’n belasting voor je lichaam is.
Roken, alcohol, te zwaar zijn. Ongezond eten etc belast je lichaam gewoon teveel en verstoord de reis teveel en deze is zo al moeilijk genoeg.
Merk dus wel dat ik sinds die strandwandeling weer teveel in “valse hoop” zat, welke overging naar “primaire afweer” , “ik kan het niet”, naar angsten, waardoor ik weer last kreeg van hartkloppingen.
Ook als ik begin met mediteren dan komen bijna als in een automatische reactie die hartkloppingen, bang om het fout te doen, niet goed te doen.
Ik moet mezelf verlichting dan ook niet als doel stellen, (ik voel de angst gelijk door mijn lichaam terwijl ik dit schrijf , gelijk wordt die afweer getriggerd) het is sowieso goed. Ik hoef niks te bereiken, niet bang te zijn dat wat ik nu doe alleen zin heeft als ik een doel bereik. Ik doe wat ik doe omdat mijn gevoel deze weg wijst en daarom is het altijd goed, ongeacht de uitkomst.
Dit begin ik half te begrijpen toen ik naar bed ging gisteravond en heb daardoor wel wat beter geslapen. Hopelijk kan ik het ook echt gaan voelen komende tijd. Dat ik doe wat ik doe omdat het goed voelt, het juiste is om te doen, mijn gevoel het me verteld en dus niet omdat ik een bepaald doel wil bereiken.