22-12-2012

Ben weer verder gaan leren in “Illusies” van Ingeborg Bosch. Daarin werd ook een hoofdstuk geschreven over de laatste verdedigingslinie, ontkennen van behoeften. Dat werd zo beschreven dat het net was alsof ik een persoonsbeschrijving zat te lezen van mijn laatste ex. Zij is echt een klassiek geval. Ontkent al haar behoeften, vult deze met verslavingen; roken, tv kijken, spelletjes. Ze zegt dat ze niet verslavings gevoelig is, maar ze vervangt gewoon de ene verslaving met de andere. Toch knap hoe ik hier dan grotendeels door heen heb weten te breken. Dat ze zich kwa seks toch redelijk durfde over te geven. Hierdoor kwam dus de uitspraak dat ik de beste was die ze ooit gehad had. Dit kwam dus omdat ze haar gevoelens toe durfde te laten. Dus ook niet zo gek dat ze depressief werd nadat het uit ging. Ze was eindelijk in contact met haar gevoel aan het komen, met het gevoel dat al die pijn echt werd wat dus resulteerde in dat haar angsten zichtbaar werden en eindigden in een depressie.

Ze heeft zichzelf hier uit gered door haar oude verdedigingsmechanisme nog sterker te maken, door nog meer te vluchten in haar verslavingen van tv/spelletjes etc.
Dus ironisch genoeg, door haar proberen gelukkig te maken heb ik haar in eerste instantie echt gelukkig weten te maken, ervoor gezorgd dat ze zich openstelde met als gevolg de extreme pijn die ze voelde toen het uitging en de depressie die het veroorzaakte. Moet dit schuldgevoel maar eens van me afschrijven.

Ja, heb toch maar een email naar mijn ex gestuurd waarin ik mijn schuldgevoel heb geuit , mijn excuses heb aangeboden en kort het mechanisme uitgelegd, samen met het hoofdstuk over het ontkennen van behoeften. Was ze er verder mee doet is haar verantwoordelijkheid. Heb gezegd dat ze er niet op hoeft te reageren.