05-01-2013
Gisteravond en vanochtend bedacht ik me nog meer gebieden waar mijn oude pijnen (Illusies) zijn werk deden. Ik dacht altijd dat ik uitstelgedrag van mijn werk had omdat ik bang was om te falen. Maar nu realiseer ik me ook dat het ook puur om de werkzaamheden zelf gaat. Het feit dat ik het allemaal alleen moet doen en op die manier herinnert wordt aan mijn oude pijn dat ik vroeger nooit steun kreeg. Daarom zie ik alle steun die er wel is niet als echte steun, ik bedenk de smoes dat ik steun van een persoon i.p.v. steun via bv. forums nodig heb. Dat ik eindelijk die leraar/ouder heb die me uitlegt hoe ik dingen moet doen en me helpt als ik dingen fout doe. Ik probeer dus weer oude pijnen te bevredigen die niet meer te vullen zijn.
Zo bedacht ik me een incident dat toen ik klein was ik alleen op mijn fietsje naar de handbal reed in Breukelen (het dorp waar ik ben opgegroeid tot mijn 11e levensjaar) en dat ik op weg daarheen al mijn teamgenoten met hun ouders terug zag rijden. Dat ik daar helemaal alleen op het speelveld stond, omdat iedereen al weg was. De klok was die nacht een uur terug gezet en dat wist ik helemaal niet. Niemand had iets tegen mij gezegd, mijn ouders niet, niemand van mijn team had me gewaarschuwd. En terwijl zij allemaal met hun ouders in een auto terugreden, moet ik weer alleen op mijn fietsje terug naar huis, wat best een stuk fietsen was. (ik was toen 8 jaar ofzo) Ik stond er die dag dus weer helemaal alleen voor.
Zo was ik vroeger ook veel ziek. Als ik ziek was dan vreesde ik altijd voor het ergste en maakte ik het mezelf altijd moeilijker dan nodig was. Ik was altijd bang voor wat ik allemaal kon hebben. Maar als een dokter dan tegen mij had gezegd dat ik dit en dat had en dat het allemaal niet veel bijzonder was , dan was het daarna ook snel weer over en werd ik vaak snel weer beter. Maar ik had wel die bevestiging nodig. (Iemand die het mij uitlegt)
Zo kan ik me een keer herinneren dat ik ziek in mijn bed lag en dat ik hele erge pijn in mijn buik had en die werd steeds erger. Ik bleef het (onbewust) net zo lang erger maken totdat mijn moeder dan eindelijk de dokter belde om me te onderzoeken. Die vond uiteraard niks bijzonders. Voor me neus vroeg hij aan mijn moeder of ik me vaak aanstelde/overdreef of dingen bedacht als ik ziek was. Mijn moeder antwoorde bevestigend. Dat was wel een schok voor mij op dat moment, “Ik stelde me alleen maar aan” . (denk dat ik toen 13 jaar was ofzo)
Nu begrijp ik dat ik dat deed in de hoop alsnog die liefde en aandacht te krijgen die ik nodig had, maar niet kreeg. En als ik het niet van mijn moeder kreeg dan wilde ik het toch zeker wel dat ik iig aandacht en zorg van een dokter kreeg, (mijn moeder zorgde fysiek gewoon goed voor mij) zodat hij me kon vertellen dat alles goed was en ik op die manier alsnog de steun kreeg die ik nodig had. Als ik die dan gekregen had voelde ik me weer beter.