21-12-0212
Heb vandaag het boek van Laura Dekker gelezen, geschreven door haar oma. Echt triest hoe dat soort (hulp)instanties in Nederland een leven kapot kunnen maken, terwijl ze gemaakt zijn om die te beschermen. Gelukkig lees je ook wel over hoeveel mensen bereid zijn haar te helpen met grote dingen. Dat deed me goed.
Heb flink zitten tranen bij sommige gedeeltes, ook gewoon duidelijk oude pijn, oud zeer die ik voel omdat ik vroeger ook niet gesteund werd door de mensen die dat wel behoren te doen. Net zoals de (hulp)instanties bij Laura. Zal wel eens heel goed te maken kunnen hebben met de emotionele verwaarlozing uit mijn jeugd.
Nog steeds hoor ik die opmerking van mijn ex over hoe het goed voor mij zou zijn om eens goed te huilen en hoe gelijk ze daar in had. Ik had ook even zin om te gaan huilen, maar op dat moment begonnen mijn gedachten het alweer over te nemen. Ik wilde het niet onderdrukken, maar toch leek het alsof dat gebeurde juist door het denken. Bewijst maar weer hoe belangrijk het is om mijn gedachten te blijven onderzoeken.
Ik blijf helaas nog wel mijn stress-gevoel behouden, blijf met schuldgevoel lopen als ik niet constant met iets aan het werk ben. Werk als in letterlijke zin en als in aan mezelf werken, blijf toch vastzitten in die valse hoop, maar ook gecombineerd met de angst het weer fout te doen.
Ik blijf onzeker in de keuzes die ik maak, of die de juiste zijn. Blijf bang dat mijn geld weer opraakt. Bang dat ik meer tijd moet steken in mijn plannetjes, omdat ze anders gaan mislukken.