08-01-2013
Geloof dat ik weer enigszins hersteld ben van de emotionele achtbaan gister. Ik zit in valse hoop vast, dit is niet normaal. Ik zat in een achtbaan van dingen die ik moest doen om geluk te bereiken. Alles opschrijven, websites maken, huiswerk doen, geld verdienen, meditatie etc. De paradox is natuurlijk dat je juist niks meer “moet doen” , gewoon “zijn”. Maar het is ons afweersysteem die keihard afgaat en in mijn geval keihard in de angst knalt en daarmee een lawine van valse hoop veroorzaakt.
Zo moet ik mijn oude pijnen voelen om er vanaf te komen en dat triggerd extra die afweermechanismen. Maar het gaat niet om het voelen en integreren. Het gaat om het “weten” wat het is, zodat je jezelf ervan kan ontkoppelen. Terwijl ik juist de afgelopen tijd met het idee liep dat ik het moest voelen, moest oproepen en het dan integreren, in je lange termijn geheugen ofzo.
Maar dat is een verkeerde kijk, je moet het voelen om te “weten”, als je het “weet” kan je jezelf ervan ontkoppelen. Het blijft naar mijn idee altijd een deel van je.
Maar omdat ik nu weet dat het om oude pijnen gaat en dus niks met nu te maken kan hebben, moeten ze daar diep in het onderbewuste blijven, waar ze verder geen kwaad kunnen en gewoon een deel van mij blijven uitmaken. Vandaar dat verlichting pas komt als je volledig in het “nu” leeft, want dat betekent dat je oude pijnen geen invloed meer op je hebben en je ook niet meer probeert die oude behoeften te vervullen.
Je lichaam/hersens zijn er nml van overtuigd dat ze je bij de oude pijnen moeten weghouden om te kunnen overleven. Immers zo zijn de afweermechanismen ontstaan, voor de overleving.
Maar nu we volwassen zijn is dat mechanisme niet meer nodig. Het moet dus vertelt worden, het moet “weten” dat het oude pijnen zijn , oude onvervulde behoeften die niks met het “nu” te maken hebben. Op die manier blijven die pijnen veilig in je onderbewuste zonder dat de linkerhersenhelft dat probeert te koppelen aan het “nu”.
Ik denk dat dit mechanisme net als een rookverslaving is. Ook al heb je er op een gegeven moment geen behoefte meer aan, je blijft soms opeens weer trek hebben door bepaalde situaties, die associaties oproepen waardoor je weer die trek in een sigaret krijgt.
Maar hoe meer je in het “nu” kan leven, hoe minder sterk de linkerhersenhelft zal reageren op die associaties, tot je het moment van verlichting bereikt en je geen last meer zal hebben van die associaties.